Even na 9 uur rijden we weg uit Lakes Entrance op weg naar Walhalla. Vandaag ongeveer 200 km voor de boeg met heeeeel veel weilanden, zover als je kunt kijken met duizenden koeien en schapen. Tevens hele lange, rechte wegen. We komen in cowboy land. Dat merken we ook als we een koffiestop doen in Stratford. De naam is bekend van het Engelse Stratford upon Avon. Dit Australische Stratford ligt ook aan een rivier, met de naam.............Avon. De Engelse invloeden zijn hier heel duidelijk zichtbaar: er worden wedstrijden bowls gespeeld in een speciaal daarvoor gemaakt "stadion". Het is een beetje stil in het dorp maar er zijn genoeg koffietentjes. We kiezen de leukste uit en het is een authentieke kroeg waar locals in allerlei vormen, maten en uitdossingen continu in en uitlopen. Hier zou je wel een dag kunnen zitten. Ook hier weer veel gebak en koekjes. Dat is over het algemeen erg goed verzorgd in Australië. Je ziet dus ook vrij veel iets te dikke mensen. Je kunt in dit café ook ontbijten, lunchen en dineren en bovendien verkopen ze heel veel verschillende wijnen. De toegangsdeur bestaat dan ook uit kurken. Het is vandaag vooral bewolkt en niet heel warm, tussen de 15 en 20 graden. Als het zonnetje even doorkomt is het meteen lekker warm.
In het dorpje Sale bezoeken we het visitor centre. Een vriendelijke mevrouw geeft ons weer de nodige tips en is van mening dat Walhalla een "great place to stay" is. Ze adviseert ons om een tochtje te maken met de Walhalla's Goldfields Railway. De omgeving vaan Walhalla is groot geworden tussen 1850 en 1900 door de goudzoekers. In de hoogtijdagen leefden er ca. 4500 mensen in Walhalla, nu nog 23!!
De trein vertrekt om 13 uur en hoewel de weg de bergen in behoorlijk kronkelt zijn we op tijd bij de trein. De bergweg er naar toe is indrukwekkend mooi. Dit keer worden we met borden gewaarschuwd voor koala's. Nou, laat maar komen. We zien ze vandaag helaas niet.
De exploitatie van de trein draait volledig op vrijwilligers. In 20 minuten rijden we door de bossen, de bergen en over bruggen naar Thomson. In Thomson wordt de trein omgedraaid en na 20 minuten begint de terugreis. In totaal duurt de reis dus 1 uur. We rijden even na 14 uur Walhalla binnen. In de reisbescheiden van Travelessence wordt vermeld dat in Walhalla de tijd heeft stil gestaan. Dit is een understatement want het lijkt alsof de goudzoekers hier pas gisteren zijn vertrokken. Alles is nog in authentieke staat. Van de saloon tot postkantoor tot hotel. En in dit hotel gaan we dus 2 nachten verblijven. Aan de buitenkant lijkt het oude ouderwetse saloon maar binnen zijn er keurige moderne, ruime kamers. Wij slapen in de Grey Horse.
De beheerder/eigenaar komt net aangelopen en vertelt dat we eventueel nog net op tijd kunnen zijn voor de laatste rondleiding van de zondag in de voormalige goudmijn. Dit pakken we gelijk ook maar even mee. Er wordt geadviseerd om morgen vroeg te douchen en te ontbijten (beide voor 9 uur) omdat er morgen werkzaamheden aan het elektriciteitsnetwerk uitgevoerd zullen worden vanaf die tijd. Soms betekent dit een hele dag geen elektriciteit....... Overigens is Walhalla pas in 1998 op het elektriciteitsnetwerk aangesloten.
We duiken dus om 3 uur de mijn in. Het betreft hier een indrukwekkend gangenstelsel met maar liefst 9 lagen tot ongeveer 1000 meter diepte volledig uitgehakt in de rotsen. Het spreekt voor zich dat er naast successen (er is voor miljarden aan goud uit de grond gehaald) de nodige ellende is geweest in de vaak erbarmelijke omstandigheden. Naast goud zit er ook arsenicum in de grond. Arbeiders probeerden vaak grond met goudstof uit de mijn te smokkelen door dit bijv. in hun haar en op hun lijf te smeren. Daarmee smeerden ze echter ook hun lichaam in met arsenicum waardoor ze een nóg vroegtijdiger dood stierven. Uiteraard ook nog de nodige horrorverhalen over instortingen, verkeerd geplande explosies, onderkoelingen, tbc, zuurstoftekorten etc...
Door de eerste wereldoorlog kwam de mijnindustrie definitief in het slop. Er waren nl. geen arbeiders meer over om de werkzaamheden te verrichten.
De gids tijdens onze rondleiding Ray-Ann staat na de rondleiding in het dorp alweer gras te maaien. Iedereen is hier blijkbaar van meerdere markten thuis. Het is inmiddels flink afgekoeld en het is tijd voor warme sweaters en een lange broek.
In het dorp is vandaag 1 eetgelegenheid geopend. Het restaurant in ons hotel is vandaag gesloten. We worden dus vriendelijk doorverwezen naar Wally's Pub. Een lokale kroeg waar je ook kunt eten. Het regent flink als we naar de pub toe lopen, we lopen onder paraplu's van het hotel. Er staan veel auto's voor de pub. De helft van de plaatselijke bevolking zit hier flink aan het bier (en rijdt daarna vrolijk in de auto weg). We zien o.a. de perroncheffin van de trein, de treinbestuurder en de beheerder van ons hotel. Iedereen heeft zich verzameld....
Ze verkopen verrassend veel wijnen in de pub en ook nog voor een redelijke prijs ($20-26, €14-18). We bestellen een fles Sauvignon uit de Yara vallei hier niet ver vandaan. We bestellen als starter 1 bordje nachos Maar de barjuffrouw raadt aan om een halve portie te nemen voor z'n tweetjes. Anders zitten we daarna meteen vol. We bestellen dus een halve portie en dat is inderdaad al een zeer omvangrijk bord. Dat was dus een goeie tip. Na een Portersteak en 2 Wijtingen zitten we allebei flink vol. Gelukkig moeten we het hele dorp nog doorlopen naar het hotel. Het regent nog een klein beetje.
Verreden km: 210 (totaal 1200 km)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten